รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นตัวประกอบในนิยายวันสิ้นโลกไปชะเเล้ว

"เคยฝันว่า อยากลองเกิดไหม่ในโลกที่ตัวเองเเข็งเเรง มีทุกๆอย่าง อย่างที่คนธรรมดาที่จะมีได้

เเต่เเล้วยังไงล่ะ เเค่กินของอร่อยๆยังกินไม่ได้เยอะเลยไม่ใช่หรอ?

เเต่ความฝันก็คือความฝัน"

นั้นคือความคิดของเขาในชาติที่เเล้ว ที่ฝันลมๆเเร้งๆ 

ก่อนที่ความทรงจำจะสลับสับสนปนเปไปมากกว่านี้ เขาคงต้องจัดเรียงรำดับความทรงจำให้ดี

ชาติที่เเล้วเขาเป็นผู้หญิงอายุ 15 ปีที่ตายเพราะโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว ที่มีงานอดีเรกเป็นการอ่านหนังสือนิยาย กับการมองดูรูปอาหารกับขนมน่ากิน เยี่ยวยาตัวเองไปวันๆ

ก่อนที่เขาจะได้รับความทรงจำชาติที่เเล้ว เขาก็ถูกลอบฆ่าจากหนึ่งในพี่น้องในตระกลูที่ไม่เเน่ใจว่าคนในครอบครัวเดียวกันหรือญาติคนไหนได้

ในระหว่างที่วิ่งหนีก็สะดุดล้มไปชนกับหินเเล้วบันเอิญว่ามีเเม่นํ้าเเถวๆนั้นเเล้วกลิ่งตกลงไป จนเกือบจมนํ้าตาย

เเต่บันเอิญว่ามีลูกน้องอีกคนอยู่เเถวๆนั้นอยู่ไกล้ๆพอดีเลยมาช่วยทันเวลาพอดิบพอดี

เเล้วจบด้วยการที่ตื่นมาก็อยู่ในห้องวีไอพีในโรงพยาบาลเอกชนสักเเห่งในเครือข่ายสักที่ของหมาม้า พร้อมกับความทรงจำชาติที่เเล้ว ตามมาติดๆก็ไอ้ระบบหน้าจอสีฟ้าใส

'มาวินเห็นไอ้นี้รึเปล่า'เขาถามด้วยความสงสัย

'ผมไม่เห็นอะไรเเถวๆหน้าของนายน้อยเลยนะครับ'อีกฝ่ายพูดขึ้นพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสีชมพูสุดน่ารักซับนํ้าตาที่เอามาจากไหนไม่รู้ ช่างต่างจากชุดสีดำทั้งตัวเเถวกล้ามใหญ่ของตัวเองริบรับ...

'ไม่มีอะไรหรอก ออกไปก่อนผมขอพักผ่อน สงสัยผมยังเมายาไม่หาย'

มาวินเดินออกจากห้องไปอย่างงงๆ

กลายเป็นว่าตอนนี้มีเเค่เขาเห็นเจ้าระบบกระจกสีฟ้าใสๆนี้คนเดียว

เเถมตอนนี้ก็ขึ้นเควสเริ่มต้นไปเเล้วด้วย

[ เควสเริ่มต้น - ระดับเริ่มต้น

เดินทางไปที่เมืองM

ระยะเวลา - ไม่ทราบ

รางวัล - ไม่ทราบ

บทลงโทษ - ไม่ทราบ ]

เเล้วเขาควรที่จะทำเควสนี้ดีไหมล่ะ ถ้าทำเเล้วจะเกิดอะไรขึ้น

เเต่ในตอนนี้เขาเพิ่มรู้สึกคุ้นๆตากับชื่อ นิโคลัส อมาโร่ เขาเเบบเเปลกๆ เหมือนเคยเห็นผ่านๆตาในนิยายชาติที่เเล้วเรื่องหนึ่ง

ที่ตัวเอกย้อนเวลามาก่อนวันสิ้นโลกอะไรเเบบนั้น...

เเต่ชื่อเมืองก็คุ้นๆว่าไหม... คุ้นๆเฉยๆใช่ไหม

[ตามที่โฮสต์คิดเลยครับ ที่นี้คือโลกในนิยาย~♡]

....

[อย่าทำหน้าเเบบนั้นสิโฮสต์]

อย่าบอกนะผมคือไอ้ตัวประกอบที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของพระเอกที่ตายตอนเริ่มเรื่อง...

[ว้าว!! โฮสต์เดาเก่งจัง]

อุสาหนีจากโรคภัยมาเจอกับภัยพิบัติเรอะ!!